ശരണംവിളിയുടെ പ്രാധാന്യം (ശബരിമല)

  മലമുകളില്‍വാഴും അയ്യപ്പസ്വാമി സന്നിധിയിലേക്ക് ശരണം വിളികളുമായി അനുനിമിഷം ആയിരങ്ങള്‍ വന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്. രാവും പകലുമില്ലാതെ ആ കാനനക്ഷേത്രാങ്കണം സദാ ഉണര്‍ന്നിരിക്കുന്നു. പഞ്ചശുദ്ധിയോടെ നോയമ്പു നോറ്റാല്‍, മനുഷ്യനെ പവിത്രീകരിക്കുന്നതും സ്വയം ഈശ്വരാംശമെന്ന ബോധത്തോടെ മാലയണിഞ്ഞു വരുന്നവരെ അയ്യപ്പനെന്ന് ചൊല്ലി വണങ്ങുന്നതും ബഹുമാനപുരസ്സരം അനുഗമിക്കുന്നതും ഒന്നിചൊറ്റ മനസ്സോടെ പതിനെട്ടാംപടി ചവിട്ടി സ്വാമിയേ വണങ്ങി തീര്‍തഥാടനം പൂര്‍ത്തിയാക്കുന്നതും ഇവിടുത്തെമാത്രം കാഴ്ചയാണ്. ഇടതടവില്ലാത്ത ശരണം വിളികളും സന്നിധാനത്തില്‍മാത്രമുള്ള പ്രത്യേകതയാണ്. അത് മറ്റൊരിടത്തും കേള്‍ക്കാന്‍ കഴിയില്ല. ഈശ്വരനും ഈശ്വരനാമവും പരസ്പരവിഭിന്നമല്ല. നാം തന്നെയാണ് ഭഗവാന്‍ എന്ന് നമ്മള്‍ക്ക് ബോദ്ധ്യമാകുന്നു. ഭഗവാന്റെ നാമത്തെകുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്ന നിമിഷത്തില്‍ തന്നെ നമ്മുടെ മനസ്സില്‍ ഈശ്വര സാന്നിധ്യം നിറയുന്നു. ആവര്‍ത്തിച്ചാവര്‍ത്തിച്ച് ശരണം വിളിക്കുമ്പോള്‍ ഈശ്വരചിന്തയെ എകാഗ്രമാക്കുവാന്‍ നിരന്തരമായ മന്ത്രോച്ചാരണം പോലെ വേറെ വഴിയില്ലെന്ന് നമ്മള്‍ക്കും ബോദ്ധ്യമാകുന്നു. ആ ദിവ്യമന്ത്രത്തിന്റെ ഉച്ചാരണം ഹൃദയത്തില്‍ ആനന്ദവും പ്രേമവും ഉണര്‍ത്തുന്നതിനാല്‍ ശരണമന്ത്രം ആവര്‍ത്തിക്കുന്നതുകൊണ്ടുമാത്രം ഭക്തന്റെ ഹൃദയം ആനന്ദാതിരേകം കൊണ്ട് നിറയുന്നു. "സ്വാമിയേ ശരണമയ്യപ്പാ" എന്നുവിളിക്കുമ്പോള്‍ അജ്ഞാതമായൊരനുഭൂതിയില്‍, അനിര്‍വചനീയമായ ഒരു ആനന്ദത്തില്‍ ദിവ്യമായൊരുകരവലയം ശരണഗതനിലേയ്ക്ക് നമ്മളെ കൂട്ടികൊണ്ടുപോകുന്നു. അറിവില്ലായ്മകൊണ്ടുള്ള കര്‍മ്മച്യുതിയില്‍ നിന്നും അവിദ്യ അകലുമ്പോഴുള്ള ആനന്ദം ആത്മാവിനെ പവിത്രീകരിക്കുമ്പോഴുള്ള അനുഭൂതിയാണ് നാമനുഭവിക്കുന്നത്. കാനനത്തിന്റെ ശീതളച്ചായയില്‍ പ്രകൃതി കനിഞ്ഞരുളുന്ന കുളിരില്‍ ഭഗവത് പ്രസാദം കൊണ്ട് ലഭിക്കുന്ന അനിര്‍വചനീയമായ അനുഭൂതിയില്‍ ഭഗവാനെ ശരണം വിളിയുമായി ഞാനങ്ങയെ പ്രാപിക്കുന്നു. വിലയം ചെയ്യുന്നു.