പുരാണമെന്നാൽ എന്ത്, അതുകൊണ്ട് എങ്ങനെ തത്വവിചാരമുണ്ടാവും?

പുരാ അപി നവം എന്നതാണ് പുരാണ ശബ്ദത്തിന്റെ അർത്ഥം. അതായത് പഴയതാണെങ്കിലും പുതിയത്. കാലാന്തരാതിശായിയായ മഹത്വം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന പുരാണം അഞ്ച് ലക്ഷണം ഉൾക്കൊള്ളുന്നതാണ്. അവയാകട്ടെ സർഗ്ഗം, പ്രതിസർഗ്ഗം, വംശം, മന്വന്തരം, വംശാനുചരിതം എന്നിവയാകുന്നു. ഇതുകൊണ്ട് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് അനാദിയായ കാലഘടനാചക്രവുമായി ജന്മജന്മാന്തരങ്ങളുടെ കർമ്മബന്ധങ്ങളെ അനാവരണം ചെയ്യുന്നതുമാണ്. നാം ഇന്ന് വായിക്കുന്ന മറ്റ്‌ എല്ലാ കഥകളും ഒരു ജന്മത്തിന്റേതുമാത്രമാണ്. അതിൽ അനുഭവിക്കേണ്ടിവരുന്ന സുഖദുഃഖങ്ങളെയും ഭാഗ്യദൗർഭാഗ്യങ്ങളെയും കുറിച്ചാകുന്നു. എന്നാൽ പുരാണങ്ങൾ അങ്ങനെയല്ല. പൂർവ്വജന്മദുഷ്കൃതങ്ങളെ മറ്റൊരു ജന്മത്തിൽ ദുരിതമായി അനുഭവിക്കേണ്ടിവരുന്ന സാഹചര്യങ്ങളായാണ് ഇതിൽ വർണ്ണിച്ചിരിക്കുന്നത്. അതായത് പൂർവ്വജന്മകർമ്മഫലം സുകൃതമായിരുന്നാലും ദുഷ്‌കൃതമായിരുന്നാലും വരും ജന്മങ്ങളിൽ അനുഭവിക്കേണ്ടിവരും എന്നുള്ള സൂചനയാണിത്. ത്രേതായുഗത്തിൽ ശ്രീരാമൻ ബാലിയെ ഒളിയമ്പ് എയ്തുകൊന്നതിന്റെ കർമ്മഫലമായിട്ടാണത്രെ ദ്വാപരയുഗത്തിൽ ഭഗവാൻ ശ്രീകൃഷ്ണൻ വേടന്റെ അമ്പ് ഏറ്റ് മരിക്കാനിടയായത്. ഇങ്ങനെ നോക്കുമ്പോൾ കർമ്മബന്ധങ്ങളെ വിച്ഛേദിയ്ക്കാൻ ഈശ്വരാവതാരങ്ങൾക്കുപോലും സാധിക്കുന്നില്ല എന്നുവരുന്നു. ഈ ബോധം ഉള്ളിലൊതുക്കി സദ് വിചാരങ്ങളെ അനുസന്ധാനം ചെയ്ത് സത്കർമ്മങ്ങളെ അനുഷ്ഠിച്ച് ജീവിക്കുവാനുള്ള പ്രേരണയാണ് പുരാണങ്ങൾ നൽകുന്നത്. അതിനാൽ ഒരു സാധകൻ തന്റെ ജപപൂജാദി സാധനയോടൊപ്പം തത്വവിചാരം വർദ്ധിപ്പിച്ചെടുക്കുവാനുള്ള സ്വാദ്ധ്യായക്രമം കൂടി ആചരിക്കേണ്ടതുണ്ട്.