ദിവ എന്നാല്‍ ഊര്‍ജ്ജം ജീവന്‍ എന്നൊക്കെയാണ്. ജീവന്‍ നല്‍കുന്ന നാഥനാകുന്ന സൂര്യദേവന്‍. എല്ലാവരുടേയും ആരാധനാദേവന്‍ ദിനകരന്‍ തന്നെയാണ്. സര്‍വ്വശക്തനായ അഖിലാണ്േഡശ്വരനാണ് അവിടുന്ന്. ഊര്‍ജ്ജത്തിന്‍റെ ഉടമയെ നന്ദിയോടെ സ്വീകരിക്കുകയും യാത്രയാക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാണ് ദേവാലയങ്ങളില്‍ ദീപം ഉഴിയുന്നത്. ദിവയെ ആരാധിയ്ക്കുകയാണിവിടെ. ജീവനെ നാം ആരാധിയ്ക്കുന്നു. അതിനെ ദാനം ചെയ്യുന്ന ശക്തിയെ ആരാധിയ്ക്കുന്നു. അതിനാല്‍ "ദിവാരാധന" എന്ന് പറയണം. നാം "ദീപാരാധന" എന്ന് തെറ്റു പറയുന്നു. ഒരു പക്ഷേ അങ്ങനെയും പറയാം.
സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിന് ദ്യൗ - ദിവൗ - എന്ന പര്യായങ്ങളുണ്ട്. സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിലാണ് ദൈവം എന്ന് നാം അറിയുന്നു. സ്വര്‍ഗ്ഗം മനുഷ്യ ശരീരോപരിശിരസ്സില്‍ തിളങ്ങുന്നു. പ്രപഞ്ചത്തിന്‍റെ ഉപരിയിലാണ് സ്വര്‍ഗ്ഗം. സ്വര്‍ഗ്ഗത്തിന് എല്ലാറ്റിനും മുകളിലാണ് സ്ഥാനം. മനുഷ്യന്‍റെ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ ആയിരമായിരം സൂര്യന്മാര്‍ ഉദിയ്ക്കുന്ന പ്രകാശം തെളിയ്ക്കാം. ഈശ്വരനെ അവിടെ പ്രത്യക്ഷനാക്കാം.
നിത്യവും ദര്‍ശനം നല്‍കി പ്രപഞ്ചത്തെയാകെ അനുഗ്രഹിക്കുന്ന സൂര്യദേവന്‍ ഊര്‍ജ്ജത്തെ പ്രദാനം ചെയ്യുന്നു. സന്ധ്യാദീപം തെളിയുമ്പോള്‍ മറയുന്ന സൂര്യന്‍ തന്നിലെ ഊര്‍ജ്ജം അതില്‍ നിക്ഷേപിയ്ക്കുന്നതാണ്. സൂര്യന്‍റെ പ്രഭാതത്തിലെ എഴുന്നള്ളത്തില്‍ ദേവാലയങ്ങളിലും ഭവനങ്ങളിലും തെളിയുന്ന അഗ്നിനാളങ്ങളില്‍ നിന്ന് താന്‍ നിക്ഷേപിച്ചിട്ടുപോയ ഊര്‍ജ്ജത്തെ സൂര്യദേവന്‍ തിരിച്ചെടുക്കുന്നു. രണ്ടു നേരങ്ങളിലും ഭൂവാസികലായ മനുഷ്യര്‍ കൈകള്‍ ചേര്‍ത്തു കൂപ്പിനിന്ന് അവര്‍ക്ക് ആവശ്യമുള്ള ഊര്‍ജ്ജശക്തിയെ ദീപങ്ങളില്‍ നിന്ന് ശേഖരിച്ചു കൊള്ളണം.
