ഗുരുവിൽനിന്നു ലഭിച്ച അറിവുമാത്രമേ സഫലമാവുകയുള്ളു എന്ന് ഉപനിഷത്തുകൾ വ്യക്തമാക്കുന്നു. അറിവിന്റെ ഒരു ചെറിയ അംശംപോലും ജീവിതത്തിൽ പ്രയോജനകരമാവണമെങ്കിൽ അതു ഗുരുവിൽനിന്നു ലഭിച്ചതായിരിക്കണം. ഗുരു മന്ത്രം ഉപദേശിക്കുക മാത്രമല്ല, അതോടുകൂടി തന്റെ ആദ്ധ്യാത്മികശക്തിയുടെ ഒരംശം ശിഷ്യനു പകർന്നുകൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. പുസ്തകം നോക്കി മന്ത്രം ഉച്ചരിക്കുമ്പോൾ ഈ ശക്തിയുടെ കൈമാറ്റം സംഭവിക്കുന്നില്ല. കൂടുതൽ യുക്തവും വ്യക്തവുമായ വിധത്തിൽ ഇതിനെപ്പറ്റി ഒന്നു ചിന്തിച്ചു നോക്കാം. നൈതികതത്ത്വങ്ങൾ പുസ്തകങ്ങളിൽ വായിക്കുമ്പോൾ അവ നമ്മിലൊരുതരം സ്വാധീനം ചെലുത്തുന്നതായി നമുക്കറിയാം. എന്നാൽ അതേ തത്ത്വങ്ങൾ നാം ആദരിക്കുകയും സ്നേഹിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു വ്യക്തയിൽനിന്നു കേൾക്കുമ്പോൾ അവ നമ്മിൽ ചെലുത്തുന്ന സ്വാധീനം വ്യത്യസ്തവും കൂടുതൽ സ്വാഭാവികവുമാണ്. മന്ത്രദീക്ഷയിലൂടെയുള്ള ആത്മീയ ശക്തിയുടെ കൈമാറ്റം നാം നേരിട്ടറിയുന്നില്ലെങ്കിലും ഒരു ദീപത്തിൽ നിന്നാണ് മറ്റൊരു ദീപം തെളിയിക്കുന്നതെന്ന കാര്യം നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ പ്രയാസമില്ലല്ലോ. ഒരു വ്യക്തിയിൽ ആത്മീയത ഉണർത്തുന്നതിന് ആത്മീയത ഉണർന്ന മറ്റൊരു വ്യക്തി അനിവാര്യമാണ്. ഇതുതന്നെയാണ് ഗുരുവിൽനിന്നു ശിഷ്യനിലേക്കുള്ള ആദ്ധ്യാത്മിക ശക്തിയുടെ കൈമാറ്റം എന്നതുകൊണ്ട് ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്.
. . ഹരിശ്രീ ഗണപതയെ നമഃ അവിഘ്നമസ്തു ശ്രീ ഗുരുഭ്യോ നമഃ നവഗ്രഹേഭ്യോ നമഃ . .
