ത്രികാലജ്ഞാനികളായ അനേകം ആചാര്യന്മാര്‍ ജനിച്ച നാടാണ് ഭാരതം. ഓരോരുത്തരും സ്വയം അറിയുന്നവരായിത്തീരണം. ഈശ്വരന്‍ എല്ലായിടത്തും എല്ലാവരിലും തുല്യമായി തിളങ്ങുന്നുണ്ട്. അതറിയുമ്പോള്‍ ആരും ആരില്‍ നിന്നും കുറവോ കൂടുതലോ ഉള്ളവരായി മാറുന്നില്ല. സമത്വം, സമചിത്തത ഇവയാണിവിടെ. എല്ലാവരും അന്യോന്യം ബഹുമാനിതരാകുന്നു. അംഗീകൃതരാകുന്നു, സ്നേഹി ക്കേണ്ടവരും ആദരിക്കേണ്ടവരും ആയിത്തീരുന്നു. ഏറ്റകുറച്ചിലുകള്‍ മനുഷ്യര്‍ക്കിടയില്‍ സംഭവിക്കുന്നതേയില്ല.
എല്ലാറ്റിനേയും സ്നേഹിയ്ക്കുക, ഓരോന്നിലും ഈശ്വരന്‍ മാത്രമേയുള്ളൂ. ഇതൊക്കെ മനസ്സിലാക്കി തരുന്നതിന് ഒരു ഗുരുവിനെ ആദരിച്ച് സ്വീകരിച്ചു കൊള്ളേണ്ടതാകുന്നു. പ്രകൃതിയേയും, പ്രകൃതിയിലെ ജീവികളേയും, സസ്യജാലങ്ങളേയും, ജലാശയങ്ങളേയും, മഴമേഘങ്ങളേയും ഗുരുതുല്യരായികാണുന്ന സംസ്ക്കാരം നമുക്കുള്ളപ്പോള്‍ പ്രത്യേകം ആചാര്യന്മാര്‍ ആവശ്യമായി വരുന്നില്ല.
അറിവ് തികയുമ്പോള്‍ ആരും ആചാര്യന്മാരായി മാറുന്നതാണ്.
