നമ്മളിൽ ഭൂരിഭാഗവും ശ്രദ്ധിക്കാത്ത മഹാഭാരതത്തിലെ വളരെ പ്രസക്തമായ ഒരു ഭാഗമാണ് 'വ്യാധഗീത' . അതിന്റെ രത്നച്ചുരുക്കം എന്താണെന്ന് നോക്കാം.
ഒരിടത്ത് ഭൗതികസുഖങ്ങളെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച് ആത്മജ്ഞാനത്തിനുവേണ്ടി തപസ്സനുഷ്ഠിക്കുന്ന ഒരു മഹാതാപസി ഉണ്ടായിരുന്നു. മുഴുവൻ സമയവും തപസ്സിലും പ്രാർത്ഥനയിലും മുഴുകി ജീവിച്ച അദ്ദേഹം ദിവസത്തിൽ ഒരു നേരം മാത്രമേ ഭക്ഷണം കഴിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. അതും ഭിക്ഷാടനത്തിലൂടെ കിട്ടുന്ന ഭക്ഷണം മാത്രം.
*ഒരു ദിവസം താപസി ഒരു വൃക്ഷത്തിന്റെ അടിയിൽ തപസ്സ് ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ആ മരത്തിന് മുകളിലിരുന്ന കൊക്ക് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദേഹത്തേക്ക് കാഷ്ഠിച്ചു. *രോഷാകുലനായ താപസി ദേഷ്യത്തോടുകൂടി ആ കൊക്കിനെ തുറിച്ചുനോക്കിയപ്പോൾ അതിന്റെ ചിറക് കരിഞ്ഞ് അത് താഴെ വീണു. ഇതുകണ്ട് താപസി വളരെ സന്തോഷവാനായി. തനിക്ക് കിട്ടിയ അമാനുഷിക സിദ്ധിയിൽ അദ്ദേഹം അഹങ്കാരിയായി* .*
*അന്ന് ഭിക്ഷാടനത്തിനായി ചെന്നത് ഒരു കർഷക കുടുംബത്തിലേക്കായിരുന്നു.
താപസി ഭിക്ഷ ചോദിച്ചപ്പോൾ കർഷകപത്നി കുറച്ചുസമയം കാത്തിരിക്കാൻ വീടിനകത്തു നിന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടു. അവർ തന്റെ ഭർത്താവിന് ഭക്ഷണം വിളമ്പി കൊടുക്കുകയായിരുന്നു.
അല്പസമയം കഴിഞ്ഞ് ആ സ്ത്രീ പുറത്തേക്ക് വന്നപ്പോൾ താപസി വളരെ ദേഷ്യത്തോടെ അവരെ തുറിച്ചു നോക്കി. ഉടൻ അവർ പറഞ്ഞു :* "താങ്കൾ നോക്കിയാലുടൻ കരിഞ്ഞു പോകാൻ ഞാൻ കൊക്കൊന്നുമല്ല "
*അവരുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട്, അത്ഭുതപ്പെട്ടുപോയ താപസി ആ സത്രീയോട് ഈ ജ്ഞാനം നിങ്ങൾക്ക്* എവിടെ നിന്നാണ് സിദ്ധിച്ചത് എന്ന് ചോദിച്ചു .* *അതിന് ആ സ്ത്രീ കൊടുത്ത മറുപടി താനൊരു ജ്ഞാനിയായ വ്യാധന്റെ ശിഷ്യയാണന്നാണ്. (വ്യാധൻ എന്നാൽ ഇറച്ചിവെട്ടുകാരൻ എന്നാണ് അർത്ഥം) അത് കേട്ട താപസി വ്യാധനിൽ* നിന്നും ജ്ഞാനോപദേശം സ്വീകരിക്കുന്നതാണ് "വ്യാധഗീത. "
വ്യാധഗീത നൽകുന്ന സന്ദേശം :-
നമ്മൾ ചെയ്യേണ്ട കർമ്മങ്ങളൾ എന്താണെങ്കിലും അത് ഉപേക്ഷിക്കാതെ കർത്തവ്യബോധത്തോടുകൂടിയും ഭക്തിയോടുകൂടിയും സമർപ്പിക്കലാണ് ശരിയായ ജ്ഞാനത്തിന്റെ വഴി. അതിന് ജ്ഞാനിയായ ഒരു ഗുരുവിന്റെ മാർഗ്ഗദർശനം എപ്പോഴും ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്നു മാത്രം.
